در خیالات خودم در زیـــر بـــارانی که نیست؛
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست؛

می نشینی روبـرویم، خستگی در می کنی؛
چای می ریزم برایت،توی فنجانی که نیست؛

بازمی خندی ومی پرسی که حالت بهتر است؟
باز می خندم که خیلی،گرچه می دانی که نیست؛

شعر می خوانـــم برایت،واژه ها گل می کنند؛
یاس و مریم می گذارم،توی گلدانی که نیست؛

چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دستهایم را بگیری،بین دستانی که نیست..؟!

وقت رفتن می شود،با بغض می گویم نرو...
پشت پایت اشک می ریزم،در ایوانی که نیست؛

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود
باز تنها می شوم،با یاد مهمانی که نیست...!

بعد تــــو این کــــار هـــر روز مــــن است؛
باور این که نباشی،کار آسانی که نیست...!

ناز کن تا روز و شب غرق تمنایت شوم؛

تا قیامت شاعـــر چشمان زیبایت شوم؛

از ازل زیبـــاترین تصویر دنیــــا بــوده ای؛

کاش میشد تا ابــد محو تماشایت شوم؛

دوست دارم لحظه ای که دل به دریا می زنم

قایقــم را بشکنی تــا غرق دریایت شـــوم !!!

پاییـــــزی را دوست دارم

که بارانش فقط برای شستن غم هایت باشد..!!

خدایا یه بارون پاییزی بفرست برامون؛

که همه غم و غصه هامونو بشوره و ببره ...

منتظریـــــــــــم......

تو را نه عاشقانه و نه عاقلانه و نه حتی عاجزانه

که تو را عادلانه به آغوش میکشم؛

عدل مگر نه آن است که هرچیز سرجای خودش باشد؟

آخرین بار ڪه من از تهِ دل خندیدم

علتش پـول نبود

انعڪاسِ جُوڪ هر روز نبود

علتش، چهره‌یِ ژولیده‌یِ یڪ دلقڪ,

یا زمین خوردن یڪ ڪور نبود …

من بهِ « مـــن » خندیدم !

ڪه چو یڪ دلقڪ ِگیج

نقش یڪ خنده به صورت دارم و دلم میـــگرید …!

و من تا ابـــــد !!

وفادار آن پاییــــز خواهم مانــــد؛

که حلقه ی مهـــر تــــو را

به مــــن بخشید ...

دیشـــب روبـــــاهی خودکشی کـــــرد؛

حیله گری آدمها کلافه اش کرده بود..!!